Liturgia bożonarodzeniowa mówi z naciskiem o „cudownej wymianie” (admirabile

commercium), dzięki której Bóg przyjmuje od nas nasze człowieczeństwo, a w zamian obdarza nas

swoim Bóstwem; przyjmuje od nas nasz grzech, a daje nam sprawiedliwość.

W to Boże Narodzenie życzę postawy celnika, który przyszedł do

świątyni. Wówczas były tam tylko dwie osoby: on i faryzeusz. Całe życie zebrał tam w jedno

wołanie, mówiąc: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!” (Łk 18, 13). Nie dostrzegał w sobie nic,

oprócz grzechu, a w Bogu nic, poza miłosierdziem. Dlatego „odszedł do domu usprawiedliwiony”.

Na swój sposób dokonał cudownej wymiany; życiowego interesu. Prawda wyszła z gleby jego

serca i w ten sposób sprawiedliwość wychyliła się dla niego z nieba.

I pomyśleć, że my także możemy postąpić tak samo! To takie proste, a my ciągle myślimy o

tym, co trudniejsze.

Czy to zbyt piękne, aby mogło być prawdziwe? Zbyt wygodne, aby mogło być poważne?

Bóg jednak lubi objawiać swą wszechmoc „przebaczając i okazując miłosierdzie.