NA WIELKANOC

Jakaż to być musiała noc

wielka, niezbadana,

jeśli głaz odwaliła z grobu Chrystusa Pana!
 

Jakaż to być musiała

kwiecista, jasna droga,

ta, która prowadziła
Najświętsze stopy Boga!
 

Jakież to blaski biły

od Chrystusowych dłoni,

jeśli Mu wiatr podniebny -

tak nisko się pokłonił.

I cichoś poszedł, Panie

poszedłeś między ludzi -

nienawiść wszelką skruszyć,

bliźniego miłość wzbudzić.

Do kornych i maluczkich,

do złych i zatwardziałych,

z jednakim pocieszeniem -

Twe słowa docierały.

I znowu jest Wielkanoc

i cisza w świecie znowu,

sad się przyodział chustą -
jabłonną i wiśniową….

A myśmy razem siedli

przy Twym Baranku białym
rozważać świąteczne słowa,
co wieki już przetrwały….

Lucyna Krzemieniecka (1907-1955)